رسول اکرم(ص) خالد بن ولید را مامور کردند و گفتند شما برو به فلان دیار و اگر آنها مسلمان نبودند آن‌ها را به اسلام دعوت کن و اگر جنگیدند با آن‌ها بجنگ و اگر اسلام را قبول کردند برگرد، و اگر مسلمان بودند که هیچ، زکات را از آن‌ها بگیر و بیاور و سلام من را به ایشان برسان.
خالد که تازه مسلمان شده بود و از قبل هم کینه ای از آنها در دل داشت به آن منطقه رفت و دید آنها خیلی وقت است که مسلمانند و نماز می خوانند و مسجد دارند و باید زکات را می گرفت و بر می گشت اما به یاد کینه خود افتاد و بهانه ای راه اندخت و جنگی به پا کرد و حدودا ۳۰ نفر را کشت و کلی خرابی به بار آورد.
چه فاجعه ای از این بالاتر که کسی از طرف رسول خدا مسلمان‌های مظلوم را می کشد. اگر ما بودیم حتما بیانیه علیه پیغمبر صادر می کردیم که یا رسول الله(ص) این چه طرز حکومت است و عمال تو چه کرده اند؟!

پیغمبر خالد بن ولید را اعدام نکرد، چون خیلی از احکام را نمی شود اجرا کرد. (که بعدا راجع به دلیل آن صحبت می کنم) رسول اکرم دستهای خود را بالا برد و بلند و در حضور مردم فرمود: خدایا تو شاهدی من از کار خالد بیزارم و بعد صدا زد علی جانم تو برو و جبران کن تا جایی که می شود. حتی اگر ظرف خوراک سگ آنها هم شکسته آن را هم جبران کن.
.
.
.
.
اینجا یک بحث بسیار علمی و دقیق مطرح می شود. و آن اینکه یک پیامبر یا رهبر زیاد نمی تواند از حد مردم خودش جلوتر برود و مسئولینی که برای مردم می گذارد کسانی در حد خود مردم هستند.
جز مصلحت‌هایی که رهبری یک جامعه در تحمل آدمهای بد دارد یک مسئله ی دیگر هم هست این که مومنین یا ضعیف اند یا بد، برخورد اما جامعه با منافقین و مومنین ضعیف در ابتدا مداراست. برخورد با عطوفت و مهربانی حتی با منافقین.
هیچ وقت بنا نیست گروهی از آدم‌های خوب بیایند و مردم را اداره کنند.
فلسفه ی هدایت بشر این است که شما به مردم اجازه دهید که درک خود را نشان دهند ، خودشان رشد کنند و خودشان درست را از غلط تشخیص دهند.
بخشی از مشکلات ما این است که مردم رشد کافی ندارند و بخشی مربوط به این است که برخی از مسئولین اول خوب اند ولی بعدا بد می شوند. رهبری یا امام نمی تواند آدم بدها را قلع و قمع کند.
اگر حضرت امام بنی صدر را زود قلع و قمع می کرد هیچکس نمی توانست در تاریخ به قانونمند بودن این کشور احترام بگذارد و می گفتند اینها هر کسی را که مطابق سلیقه-شان نباشد از دم تیغ می گذرانند.
یکی از شرایط ظهور نیز این است که شعور اجتماعی مردم به قدری افزایش پیدا کند تا امام بتواند قاطعانه با منافقان برخورد کرده و آنها را نابود کند و تمام یاران حضرت رفتار ایشان را درک کنند. در زمان پیامبر و امیرالمومنین این گونه نبود. امیرالمومنین حتی اشعث که سرمنشا اکثر فتنه های حکومت ایشان بود را نمیتوانست از میان بردارد. با اشاره او را به مردم معرفی میکرد اما مردم اشاره ها را درنمیافتند.

باید همه به امام جامعه کمک کنید که بتواند مشکلات را حل کند. باید اشاره‌ها را از امام گرفت.
 بخشی از سخنان حجت الاسلام پناهیان